de flonkerende sterren genezen haar wonden
stilletjes zit zij in een hoekje vast gebonden
een uitweg is er niet
haar verdriet is iets wat niemand ziet
ze zien haar wel zitten maar lopen rakeling langs haar heen
een keer iets liefs hielp haar al op de been
maar zelfs dat was te veel gevraagd
maar ooo als ze het waagd
om voor zich zelf op te komen
dan zal ze begraven worden tussen de bomen
al is ze een met de natuur
ze wilt ook niet omarmt worden met het vuur
een brandstapel
dat is haar eindstation
maar waarom ?
stilletjes vanuit dat hoekje helemaal alleen
eenzaam en verlaten geen vrienden om haar heen
kijkt ze in de donkere duistere nacht
de hemel wordt omringt met sterren zo schitterend en zacht
ze genezen telkens weer haar wonden
maar als ze is konden
de littekens weg werken die voor eeuwig op haar hart staan gebrand
tussen haar en de sterren was een hechten band
maar zelfs deze tramalant
hadden zij niet in de hand
met een laatste blik naar boven kijkend naar de hemelse nacht
stelt ze een vraag terwijl ze toch een beetje lacht
toch helemaal alleen was ze niet
tussen al haar verdriet
zaten de sterren altijd bij haar in gebonden
haar echt vrienden had ze gevonden
maar als ze waken over haar
waarom is ze dan nog steeds in gevaar
ze besluit het gewoon te doen
zonder geluid wordt haar vraag gestelt
het word haar vertelt
in een visioen
dit had zij gevraagt
waarom?
waarom ben ik niet meer maagd?