Vermist
Tegen het schuurtje aan
Staat een opoefiets in het zwart
Hij is van de jongste dochter,
heeft er voor gespaard..erg hard
Maar de fiets lijkt al jaren op dezelfde
plek te staan
`s Avonds als het donker wordt,
staat de fiets in het maanlicht
Dat gaat al jaren zo, waarom wordt
niet gevraagd, omdat iedereen het weet
Het is een teken, zodat niemand haar vergeet
Spookachtig staat de zwarte fiets in het zicht
De kamer van het meisje is nog hetzelfde
als toen ze op een dag de deur is uitgelopen
Op haar bureau ligt nog een schrift
De antwoorden zijn aangestreept met
een lichtgevende stift
Het is ligt klaar, altijd op die ene bladzijde open
Haar ouders hebben nog elke dag verdriet
En zitten nog steeds met dezelfde vragen
Maar blijven hopen dat ze terug komt,
elke seconden, elk jaar met zijn vele dagen
Iedereen hoopt mee, maar tegen beter weten in
tot nu toe…want er is geen teken van haar helemaal niet
Om haar kamer en fiets zo te laten hebben
ze jaren geleden beslist
Om het te veranderen konden
ze niet over hun hart verkrijgen
Dus kijken ze elkaar soms met betraande
ogen aan, zuchten en zwijgen
Want ook al is hun dochter misschien
al ouder en door sommige vergeten
Haar liefde, lach, stem is nooit uit
hun hoofden gesleten….
Ook niet nu ze bijna acht jaar al wordt vermist