Weet niet meer hoe ik de dingen jou duidelijk maken kan.
Als ik iets zeg neem je het omgekeerd in jezelf op.
Lijkt me verstandiger als ik met praten stop.
Wil toch laten weten hoe ik me voel.
Misschien begrijp je dan iets beter hoe ik alles bedoel.
Voel me afgewezen en niet zo’n klein beetje ook.
Als ik zei dat ik graag samen iets wilde doen was jij de gene die het afgelopen jaar telkens weer alleen in jou auto dook.
Weet je hoe het voelt om steeds de deur in je gezicht te krijgen dicht geslagen?
Niet bepaald iets waar jij bij mij over kan klagen.
Heb met alles wat ik heb mijn schouders er onder gezet.
De conclusie is hard dat de geen van wie je houdt niet eens op jou let.
Heb geen zin meer om nog langer een slachtoffer van mezelf te maken.
En jou harde uitspraken mij zo diep te laten raken.
Niemand kent me meer terug zoals ik vroeger ooit was.
Dat hoor ik nu al jaren, maar zien doe ik het zelf nu pas.