Nooit gedacht aan zoveel gevolgen
Ik hield me voor dat ik dit vergat
Maar het verleden blijft me volgen
Het doet me pijn diep in mijn hart
Nooit durfde ik er met me ouders over te praten
Nooit wou ik mijn verhaal aan ze kwijt
Ik dacht dat ze me zouden haten
Ik hield me mond, tot mijn spijt
Zonder hulp kan ik het wel aan
Dat is wat ik maandenlang dacht
Over een tijdje kan ik er weer voor gaan
Ik ben tenslotte ‘alleen maar’ verkracht
Ik zei tegen mezelf: het valt allemaal mee
Waarom maak ik me zo druk om iets kleins
Tegen positieve dingen zei ik steeds vaker ‘Nee’
Een grimas verving de plaats van mijn grijns
De gevolgen werden negatiever
Zelfverwonding werd normaal
Ook werd ik veel agressiever
Ik dacht: fok jullie maar, jullie allemaal
Als iemand me aanraakt, ben ik al bang
Nooit gedacht dat dit zou gebeuren
Geen angst meer, geen zelfverwonding, niet eens de drang
En nooit meer last van pesthumeuren
Een toekomst opbouwen, zoals iedereen
Is het enige wat ik nu nog wil
Nooit meer bang zijn, nooit meer alleen
En niet één traan die ik ooit nog verspil