Acht november mag mijn been terug uit het gips.
Ik zit nu reeds alle dagen op mijn hometrainer om mijn spieren in orde te houden zodat ik vlug terug zal kunnen stappen. Want op 26 november moet ik kunnen dansen op onze 30ste huwelijksverjaardag, of is het op 29 november?
Wie kan er zeggen dat hij twee keer in één week getrouwd is?
Niemand, hi, hi, ik wel.
Ik ga dit verhaal nog één keer vertellen.
Het begon allemaal die zaterdag 26 november, onze huwelijksdag met hindernissen.
Wij stonden klaar om naar het stadhuis te gaan.
Mijn Christianeke een beetje zenuwachtig. Het was de grote dag wij gingen huwen. Nadat wij vier jaar hadden samengewoond, wisten wij dat er tussen ons niets meer kon mis gaan.
Behalve met mijn auto, die net die morgen niet wilde starten. Na enige startpogingen, lag het jasje van mijn mooie pak op het voetpad en zaten er een paar olievlekken op mijn kraakwitte hemd. Uiteindelijk sloeg de motor aan en vertrokken wij samen met het gevolg.
Onze getuigen, verschillende vrienden en collega’s stonden netjes op een rij voor de poort van het gemeentehuis van Brecht.
De grote poort was zo onheilspellend dicht.
Eerst met onze kneukels op het harde eikenhout getokkeld, daarna met de vuist, tenslotte met de voet. Tevergeefs de zware deur bleef gesloten. Binnen was er geen beweging.
Nochtans, wij hadden de datum duidelijk afgesproken.
Christianeke begon stilletjes te wenen.
Het geroezemoes van de talrijke aanwezigen klonk verontrustend in mijn oren.
Het was nu duidelijk er was geen kip aanwezig in het gemeentehuis.
Er zat maar een ding op wij moesten de burgemeester opbellen.
De gsm kenden wij nog niet, dus een beetje verder een winkeltje binnen, de zaak uitgelegd en van daar gebeld.
“Hallo, met mevrouw Blanckers,” klonk het aan de andere kant van de lijn.
“Mevrouw, dat is toch bij de burgemeester hoop ik.”
“Jazeker mijnheer.”
“Mevrouw, u spreekt met Roger Van Goethem. Ik sta hier met mijn bruid aan het gemeentehuis om ons huwelijk te voltrekken, maar er is niemand. Mag ik uw man even?”
“Ach, wat erg zeg, ik ga even kijken of ik mijn man te pakken krijg.”
Na vijf minuten stilte en vier afgebeten nagels.
“Hallo, mijnheer Van Goethem, bent u daar nog?”
“Ja Mevrouw.”
“Wel, kijk mijnheer Van Goethem mijn man was u helemaal vergeten, gek nietwaar.”zei ze met een hoog stemmetje en een irritant lachje.
“Vergeten, maar hoe kan dat nu? Maar mevrouw, ik sta hier met een wenende bruid, heel de familie en de genodigden. Er moet toch iets gebeuren.”
“Oh, dat is niet zo leuk voor u, maar ik vind het wel vermakelijk, toch leuk zeg, Wel eens iets anders nietwaar? Wat moet er nu gebeuren?”
“Dat is nu net wat ik u wilde vragen mevrouw. Wilt u uw man asjeblieft naar hier sturen! Ik vind dat helemaal niet vermakelijk.”
“Ik zal het hem even gaan vragen.”
Weer tergende minuten van stilte.
Klik de hoorn werd ingelegd.
Verdorie, terug gebeld na zestien maal rinkelen werd er afgenomen.
“Hallo, mevrouw.”
“Hé, kijk nu, mijnheer Van Goethem, bent u het weer?”
“Natuurlijk, wat gaat er verder gebeuren, komt uw man nu eindelijk?”
“Jezus, mijnheer Van Goethem, wat bent u een ongeduldig mens zeg. Mijn man kan niet komen, hij maakt de tuin winterklaar en hij zit helemaal onder de modder. Vies hé. Hij zou wel willen komen maar dan moet hij nog eerst in bad dan kan hij pas binnen zo’n twee uur bij u daar zijn.”
“Nu, goed dan wachten wij wel.” Zei ik ten einde raad.
“Dat gaat niet mijnheer, want vanmiddag gaan wij op bezoek bij mijn mama. Dat is traditie, neen daar kunnen wij niet tussen uit. Dat gaat voor alles, dat zult u wel begrijpen niet waar.”
“Maar mevrouw, gadverdamme en ons huwelijk dan?
“Dat heeft mijn man al opgelost. Kom dinsdag terug naar het gemeentehuis dan brengt hij dat eventjes in orde, dat is toch maar een formaliteit.”
“Maar mevrouw, mijn vrouw, al de genodigden het feest?”
“Dat is toch geen probleem, u hebt onze zegen, doe maar net of u toch getrouwd bent en laat het feest gewoon doorgaan.”
Ik vloekte en tierde. Aan de andere kant werd de hoorn rustig in de haak gelegd.
En het feest ging door en wat voor een feest!
Die dinsdag heeft de tuinier burgemeester ons getrouwd en nu na al die jaren zijn Christianeke en ik nog steeds gelukkig samen.
Wij hebben vier kinderen en twee kleinkinderen, waaronder klein manneke die ons jong houdt. Hij gaat op 29 november natuurlijk mee feesten.
Op onze trouwringen en op ons boterbriefje staan twee verschillende data, 26 november en 29 november 1977.
Dat kan alleen in België.
doetsi: | Maandag, januari 07, 2008 12:11 |
Ooit een misére, nu hilariteit, toch...pffffff | |
less - no more: | Vrijdag, november 02, 2007 15:47 |
ontzettend genoten, kostelijk vermaakt. Het zal je maar gebeuren sweets, Jan |
|
lommert: | Vrijdag, november 02, 2007 14:34 |
vermakelijk...maar het zal je maar overkomen...ik geloof het graag dat dat alleen in Belgie kan gebeuren haha....maar jullie zijn uniek;) stevige groet willem |
|
Cora (ZIJ): | Vrijdag, november 02, 2007 12:50 |
Was toen Elvis al dood? | |
Cora (ZIJ): | Vrijdag, november 02, 2007 12:49 |
Hahaha, Enkel in Belgie verkrijgbaar :D:D:D, eigenlijk is je slotzin nog het leukste :D |
|
Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, november 02, 2007 10:57 |
welk jaar was dat? Geloof er niks van zoiets bestaat niet,toch? janny |
|
Innerchild: | Vrijdag, november 02, 2007 10:51 |
Man toch ... wat een verhaal ! Ik heb er toch van genoten, hoor ! Gij twee trouwdatum''s ... ikke twee trouwjurken ... ook een verhaal apart, hoor ! Liefs, Innerchild |
|
lonely 1: | Vrijdag, november 02, 2007 09:55 |
nu leest het als een leuk verhaal, maar ik kan me toen je frustratie goed voorstellen :) leuk verteld! liefs, hilde |
|
Nenna: | Vrijdag, november 02, 2007 09:16 |
Leuk verhaal, heel... apart ;) xxx Lente |
|
Dirk Hermans: | Vrijdag, november 02, 2007 08:32 |
dat is wel heel bijzonder | |
Windwhisper: | Vrijdag, november 02, 2007 08:25 |
Wat een trouwpartij,,,gossie mijne Roger Nu maar hopen dat je uit het gips weer snel dansen kunt, wwant je moet het wel op twee maal feesten kunnen doen toch Ik had die burgemeesters vrouw met mijn blote handen kunnen wurgen en hem in de uin wortel laten schieten oef.... liefs Cobie dank je wel voor je slagroomtaart smullen dus geblazen. Mag ik deze dans van U |
|
Ludy: | Vrijdag, november 02, 2007 08:19 |
Zo werd dus een bijzondere dag twee zeer bijzondere dagen. Mooi verteld. :) Liefs, Ludy |
|
honingbijtje: | Vrijdag, november 02, 2007 08:10 |
Geweldig verhaal Roger, ik zal het niet vergeten(mijn dochter is dan ook jarig)Ik ken het nog wel sterker, 2x in 1 uur.Toen mijn broer trouwde hadden ze al ja gezegd toen de ambtenaar er achter kwam dat de toestemming van de ouders er nog niet was en moest alles weer over. En dat kan alleen in Borne:) liefs honingbijtje |
|
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 02 november 2007 | ||
Thema's: |