Wanneer de avond valt en de hemel weer zwart kleurt,
denk ik aan alle slechte dingen die er vroeger zijn gebeurt.
Alle dingen die me zoveel pijn hebben gedaan en nu nog altijd.
Ik voel me dan verdrinken in de pijn en eenzaamheid.
Op zo'n moment zou ik zo graag een arm om me heen voelen.
De steun van mensen die het goed met me bedoelen.
Maar elke avond zit ik alleen met mijn tranen en verdriet.
Verdriet dat niemand ziet...
Niemand weet dat ik me elke avond in slaap huil.
Niemand weet dat er in mij een bang en droevig meisje schuilt.
Als ze eens moeite deden om mijn echte "ik " te zien,
dan zou ik me beter voelen misschien.
Gewoon het gevoel hebben dat iemand me accepteert zoals ik ben..
Gewoon iemand die de echt "Evy" kent...