Ik voel me soms zo alleen en verlaten,
en soms hebben ze dat ook niet in de gaten.
Aan de andere kant wil ik dat ze me met rust laten,
en dat ze me eidelijk eens vergaten.
Ok het klinkt een beetje tegenstrijdig allemaal,
maar dit is wel mijn verhaal.
Een verhaal dat ik aan jullie wil vertellen,
zodat het mijn leven niet meer hoeft af te knellen.
Nog steeds heb ik moeite om mijn gevoelens te uiten,
en ik probeer me nog steeds van andere mensen af te sluiten.
Ik ben bang dat mensen te dicht bij me komen,
want dat is iets waarvan ik alleen nog maar heb durven dromen.
Ik weet niet hoe liefde voelt,
ik weet ook niet wanneer het goed is bedoelt.
Daardoor doe ik mensen vaak pijn,
terwijl ze dan juist lief proberen te zijn.
Ik vraag me vaak af waarom mijn leven zo moet gaan,
ik weet dan ook niet waar ik moet staan.
Ik ben bijna nog nooit aan de mooie kant van het leven geweest,
dat is een moment waar ik hard naar streef.
Ik hoop dat moment nog een keer in mijn leven te beleven,
zodat ik al mijn liefde kan geven.
Geven aan de mensen die ik in mijn hart heb gelsoten,
zodat ze niet meer weg hoeven te lopen.
Niet voor mijn gedrag en niet meer voor mijn gevoel,
omdat ze dan allemaal weten wat ik bedoel.
Waarom ik me soms zo zal gedragen,
en dan een keer zonder al die vragen.
De verleiding is vaak te groot,
en ja........
dan leg ik mijn armen bloot.
Dan wil ik bloed zien,
want dan pas vedien ik een tien!!!
Dan voel ik de adrenaline door mijn lichaam stromen,
ik kan die drang dan ook niet voorkomen.
Ik wil het gevoel ook niet tegen houden,
ookal zal het je even later berouwen.
Dat maakt je dan niet uit,
omdat je dan naar alles fluit.
Na dat moment schaam ik me diep,
en wou ik dat alles anders verliep.
Dan wou ik dat ik niet de drang had om te snijden,
en wou ik dat ik die verslaving kon vermijden.
Maar ja mijn leven mag niet over rozen verlopen,
blijkbaar moet ik mezelf slopen.
Er is alleen 1 probleem,
ik ben niet alleen......
Ik snap mezelf soms ook niet meer,
misschien doe ik daarom veel mensen zeer.
Ik weet ook niet hoe dat komt,
een ding weet ik wel: ik ben niet helemaal gezond.
Op een ander moment begrijp ik het weer als geen ander,
maar waarom ik niet verander???!!!
Ik denk dat het probleem niet zit in mijn gedrag,
ik wou dat iedereen dat toch eens zag.
Dat zou voor mij veel problemen schelen,
want dan kan ik het eindelijk met iemand delen.
Maar helaas ik kan alleen nog maar hopen,
hopen dat ik niet nog meer mensen zal verstoten.
Dat mijn toekomst anders zal zijn,
met veel minder pijn...............