Ik ben gewent blijmoedig te zijn,
mijn moeder kijkt me aan alsof ik gek ben,
haar ogen zijn de boekdelen van haar gedachten,
haar woorden alleen de hoofdstukken.
Wat zal ik moeten doen zonder haar lach.
Het is nooit te laat om opnieuw te beginnen
mijn stem schalt door een te leeg gebouw.
Mijn optimisme werd in één telefoongesprek
de grond in geslagen, opgehaald, verwrongen, geopend.
Hoe heb ik kunnen hopen op je steun.
Maar mam, waar was je toen ik je nodig had?
Ik wist dat jij anders zou reageren,
je bent immers zo anders als hij.
Ik heb dan nu een beslissing genomen.
Handeling één: Verklaar mezelf voor gek.
Handeling twee: Ik hou van je!
Handeling drie: Besef dat ik zoveel meer verdien.
Handeling vier: Laat vallen wat ik niet meer nodig heb.
Handeling vijf: Laat vallen wat ik nooit uit heb kunnen staan.
Handeling zes: Ik hou van je!