van wolletjes en pluis
gemaakt van wolletjes en pluis
gedragen door de wind
alleen en ver van huis
langzaam naar de grond gegleden
waar haar wortel houvast vindt
rustig klimmend met de jaren
als verdienste schaduw sparend
vrienden zijn er al bij bosjes
bang voor eindigen als klosjes
samen groeien naar een bos
de seizoenen als een kleuring
draaiend om je bast met
herinnering er netjes ingepast
maar het bos is laag gebleven
storm en tijd hebben hun tol gekregen
de allerzwaksten knappen af
maar de oude eik in al zijn statigheid
is nog op zoek naar groene jeugdigheid
wil melker
21/10/2007
Quicksilver: | Zondag, oktober 21, 2007 17:57 |
is een ware schoonheid voor mijn ogen,,wanneer ik dit gedicht lees...vooral waar haar wortel houvast vindt..zowel in het letterlijke als in de figuurlijke zin...van natuur en leven... mijn liefs, knuffel Dicky |
|
ela: | Zondag, oktober 21, 2007 16:41 |
Allen bij de mens geen bos meer, allen de enkeling blijft over. ela |
|
elze: | Zondag, oktober 21, 2007 13:35 |
het bos is laaf gebleven,,een zin waarzoveel mopois in staat,,en oceaan vol wijsheid laifs elze |
|
MayadeBij*: | Zondag, oktober 21, 2007 10:59 |
niet! hij bedoelde gewoon tocht hoor :) kus. | |
sunset: | Zondag, oktober 21, 2007 09:54 |
PS: ''Toch?'' moet het - natuurlijk - zijn. | |
sunset: | Zondag, oktober 21, 2007 09:51 |
Ik lees het beeldend. Tocht? En zijn het niet de oude eiken die de mooiste schoonheid bezitten? Groetjes en heel fijne dag, sunset |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 21 oktober 2007 | ||
Thema's: |