Concertgebouw
Concertgebouw
Na een dag van wind en regen
zit ik hier met vele anderen
in 't schemerdonker
wachtend
op die eerste muzikale klanken.
De strijkers zetten in, blazers volgen
wij worden langzaam meegevoerd
door die fluwelen klanken
samen
met een ver, wegzwevend koor.
Wij zijn voorbij de tijd en
in hoger sferen, het is alsof
de muziek zich mengt
als
wind en wuivend koren.
De tijd vertraagt als in een droom
waaruit wij langzaam
neerwaarts zweven,
zoals een veer
weer naar beneden.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: sjoerd haxe | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 17 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||