martelen de dood tot leven
ze hebben me gemold
handen die met vingers
water van de muren haalden
hebben ze gepolst
armen die mij troostten
verhangen in een loos gebaar
ze hebben in mijn schouders
de wereld overhoop gehaald
ik schuur mijn borst en rug
tegen de muur om mijn
verloren greep te laten dagen
uren weer te delen met mijn cel
ze gaan me monddood maken
met het snijden van mijn tong
protesten worden tandeloos gemompel
ik schreeuw weer uur na uur
nog schieten ogen vuur want morgen
wordt de pijn in stilte weggebeden
mijn weerstand is ontmand
ballen zijn allang gesneden
mijn moed is gisteren overleden
met pesten klaren ze vandaag
omdat ze morgen willen spelen
ze martelen de dood tot overleven
wil melker
17/10/2007
elze: | Woensdag, oktober 17, 2007 11:42 |
jee zeg Wil..wat zet jij hier iets neer,,,,verstoken van begrip open jij je hart toch telkens weer laifs elze |
|
sunset: | Woensdag, oktober 17, 2007 08:01 |
Wohw! Treffende voelbaarheid van jouw emoties die je overbrengt. Chapeau. Groetjes en mijn oprecht warme vriendschappelijke genegenheid, sunset PS: Het door jouw verwoorde brengt me een fim in herinnering (titel ontgaat me) waarin iemand in isolatie opgesloten en verstoken van pen en papier, uiteidelijk de muren volschrijft via zijn vinger met zijn eigen bloed. |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 17 oktober 2007 | ||
Thema's: |