Alleen en verlaten is als een levend mens op een stapel handgranaten.
Het intereseert je niet het maakt je niks uit.
Het is net alsof alle ellende en geluk een poort achter je sluit.
Alleen eenzaam en verlaten.
Toch komt er een tijd en een dag dat je weer lacht,
al had je dat niet verwacht.
Dan is het moeilijk je geluk te verbergen,je verteld het tegen ieder die je vind.
Weg is de eenzaamheid.
Dan moet er iemand tussen komen, om je geluk te dwarsbomen.
Dan gaat het oude gordijn sluiten, en nieuwe gaat open, nu ben je vrij.
En je zal hopen mij nooit meer tegen het lijf te lopen.
Mijn hart is in duizend stukken gebroken.
Wat nimmer weer heelt.
Omdat ik nog steeds van je hou!