Als de wolken huilen
Ieder jaar weer hetzelfde liedje.
Ieder jaar weer
kijk ik er zó ontzettend tegen op.
Dan merk ik aan alles
dat het weer dichterbij komt
en ik kan er niets aan doen.
De herfst komt er weer aan.
Maar dit jaar is het anders.
Dit jaar verwelkom ik hem,
met open armen
(metaforisch dan;
ik sla ze liever om mezelf heen).
Het trekt me deze keer
zo enorm aan.
Want het weer is net een spiegel
voor hoe ik me diep vanbinnen voel.
De kou - de eenzaamheid.
De regen - het verdriet.
Het donker - het gemis.
De wind - de wanhoop en
de machteloosheid.
Elke warme trui of jas
waar ik mezelf in wegstop -
de twijfel en
het zoeken naar
liefde.
En voor elk blad
dat langzaam naar beneden valt
heb ik een herinnering
die ik niet meer uit mijn hoofd krijg.
De zon die
door de wolken probeert te breken,
maar daar nét niet in slaagt -
de glimlach op mijn gezicht,
die net mijn ogen niet haalt.
En als de wolken
weer eens huilen,
huil ik met ze mee.
Om jou.