Ik hield ze langer vast dan mogelijk,
Al jouw rozen in mijn hand,
Want vanaf de eerste dag al,
Had ik mijn hart aan jou verpand.
Ik schikte geduldig en met zorg,
Streelde liefdevol het blad,
Helaas bleef er steeds wat steken,
Wat ik het liefst toch snel vergat.
Maar nu moet ik onder ogen komen,
Mijn hart huilt en ik snik zacht;
Ik wist dat het moeilijk zou gaan worden,
Maar dit had ik zelfs niet verwacht.
Met jouw rozen nog in mijn handen,
Waar ik een laatste blik op werp,
Ze zijn zo mooi, zo vol van kleur,
Maar de doorns zijn me te scherp.