Mijn beschermengel.
Wat ben ik bang het kijkt naar mij het monster van de dood
Het lonkt en wuift, t’ komt dichterbij en lacht zijn tanden bloot.
Het reikt zijn hand ik voel de kou, ik wil hier gauw vandaan
Maar ik ben traag mijn benen slap, straks is ’t met mij gedaan.
En dan komt zij mijn paladijn, 'k had haar niet meer verwacht.
wolfin: | Zaterdag, december 13, 2008 16:33 |
mooi gedicht, maar ik krijg er de kriebels van klasse kus sammy |
|
Marousia: | Zondag, september 30, 2007 21:20 |
De dood kan een bevrijding zijn en hoeft geen angst in zich te laten huizen, aan het einde der tunnel is er licht. Prachtig dit. Liefs van Marousia | |
Hilly N: | Zaterdag, september 29, 2007 17:40 |
Heb vertrouwen, het komt vast goed. Lieve groet, Hilly |
|
Dreamlover: | Zaterdag, september 29, 2007 15:50 |
Zwaar gedicht....wat vele mensen zo zullen ervaren ook ben ik bang. Maar waar zijn we bang voor? De dood is geen monster. Liefs Dreamlover |
|
lonely 1: | Zaterdag, september 29, 2007 15:30 |
ja, gelukkig fictie, maar je beschermengel waakt over jou en laat je zeker nog een hele lange tijd hier blijven bij al diegene waar je zoveel van houdt, liefs, hilde |
|
Windwhisper: | Zaterdag, september 29, 2007 15:16 |
Gelukkig fictie, jeetje Roger, ik kreeg het al even benauwd hoor. Liefs Cobie sterkte hoor dikke kus |
|