Ik weet niet meer wat ik over alles moet denken van jou,
ik zeg nu dat ik alleen als een vriendin van je hou.
Maar dat is makkelijk praten als we geen woord tegen elkaar zeggen,
het gevoel wat ik nu heb valt moeilijk uit te leggen.
Ik kon gewoon hooguit 20 seconden volhouden om niet naar die lieve blik te kijken,
dat we elkaar vanavond ontliepen is waar het op ging lijken.
Nu een week wachten tot ik je weer zie,
ik heb zoveel pijn hierdoor: ik red het nie.
Mezelf vertellen dat ik door moet heeft geen zin,
dat het me nu teveel gaat worden zat erin.
Ik ga er kapot aan,
nergens meer zin in, kon ik maar even niet bestaan.
En dan na een week er weer zijn,
mijn god wat doet dit me pijn.