Dag moeders


Je bent er niet meer
Dat wilde je al lang
Weg van hier
Van je zinloze bestaan

Oud worden zonder Pa
Elf jaar heb je dat moeten doen
Langzaam aftakelend
En steeds meer ziek

Altijd blij als een van ons kwam
Dan pratend over Pa
Over vroeger en onze jeugd
Trots zijn op je kinderen

Het gaf je steeds een fijn gevoel
Maar dat vergeten van je hè
En je maar verontschuldigen
Dat je het niet meer zo goed wist

Triest voor mij om dat te zien
Maar nog veel triester voor jezelf
Erger en erger werd je ziekte
Jouw hersens gaven het op

‘Ach,’ zei je eens tegen mij
‘Het voordeel is
Dat je alle nare dingen ook vergeet
Zelfs vergeet dat je dood gaat’

En vergeten deed je
In de overtreffende trap
Ook onze vader was je vergeten
en herkende je ons niet meer

In het begin van dit jaar
Heb ik al afscheid van je genomen
Je wist niet meer wie ik was
Jouw geest was al ver weg van hier

Die dag was ik je voorgoed kwijt
Verloren aan jouw ziekte
Heb ik je innig
En huilend vaarwel gezegd

Ik zag daarna alleen nog maar
Een zeer oud en vermoeid lichaam
Dat ademde en sprak
Zeer verward en ongecontroleerd

Ik ben nu niet echt meer verdrietig
Misschien ben ik zelfs wel een beetje blij
Omdat je jouw vergeten wereld hebt verlaten
Blij omdat je nu onze vader weer herkent