Hoe kan ik je toch uitleggen,
dat jij de glimlach bent op mijn gezicht,
de oorzaak bent van mijn geluk,
maar toch ook,
de pijn naar mij bericht.
Wij zijn de plus- en minpolen van een batterij,
maar dan verkeerd aangesloten,
als magneten die elkaar aantrekken,
maar elkaar niet kunnen krijgen,
zoals het lot heeft besloten.
Wat wij voelen is onmenselijk,
maar zo raar tegelijk.
Hoe kan ik je uitleggen wat ik voel,
wat ik wil,
zonder enig bereik.
Ik kan niet zonder je,
maar ook niet met je zijn.
Zenuwen en angst overmeesteren me dan,
en toch baal ik,
als ik zonder iets te zeggen wegkwijn.
Niks over mijn gevoelens zeggen,
is iets wat ik sinds jaren ben gewend.
Maar hoe kan ik je dan uitleggen,
dat jij,
hoe dan ook mijn enige liefde bent.
Er zal altijd een barricade tussen ons in staan,
die niet verbroken kan worden,
wij zullen nooit echt samen zijn,
zonder angsten,
en zenuwen die niet hoorden.
Wij willen iets wat niet kan,
omdat we niks tegen elkaar kunnen zeggen,
bang zijn voor onze gevoelens,
onze verlangens,
die ik nooit en te nimmer uit kan leggen.