denk maar niet
dat ze daar is
met een doekje
voor het bloeden,
met handen vol genade en gratie
maar 't hart vol smart,
nee,
voortaan ben je voorgoed alleen,
vergezeld van herinneringen
aan zoveel mooie dagen
vol aangename dingen,
zoals die groene grot
net aan het viaduct rechtsaf
toen ze stiekem glimlachte,
jij zot !
hier is geen zwarte madonna noch God,
kon het van haar zwijgende lippen lezen,
de angst voor de ontnuchtering,
mij serieel te moeten ondergaan,
en na eindeleloze monologen
terug op af, droog te staan,
same old story,
had ieder haar aangedaan,
zoals de wilde kastanjebomen
die elk jaar in bloei staan
en in september
hun bladerdak en bolsters afstaan
om achteloos vertrapt te worden
door bedevaarderszolen,
hopend op de ultieme verlossing,
't was een fruitvol jaar
dat kan je wel zeggen,
spijts alle regen
blijf je hopen
op een late zomer,
dat die nog moge komen ...