Het is al bijna 12 jaar terug, maar het zit nog duidelijk in me kop.
Soms lijkt het alsof er wat om me nek zit, net als een strop.
Die steeds meer en meer strakker komt te zitten,
Ik wil niet elke dag meer hoeven snikken.
Die bewuste ochtend, ik werd van school geplukt,
Ik dacht nog, “ik ben vrij”, mijn dag kan niet meer stuk.
Maar het bleek een ander verhaal te worden,
Ik wist niet, dat mijn wereld stond op instorten.
Na 37 jaar is je leven je ontnomen, nu stel ik mij de vraag;
Had het, nee, had ík het kunnen voorkomen?
Had ik die dag moeten zeggen, papa ga nog niet naar je werk,
Laat me nog één keer zien hoe groot je bent, en hoe sterk.
Ik geef mij zelf nu niet de schuld, nee denk dat maar niet
Mijn hart zal altijd vol zitten met blijheid en verdriet.
Blijheid, omdat ik jou als vader heb mogen hebben,
Verdriet omdat ik jou niet meer verder heb mogen kennen.
Zoals altijd komt er een nieuwe morgen, een nieuwe dag,
Altijd hoop ik, dat ik jou weer eens ontmoeten mag.
Al is het niet als mijn vader, dan maar als een goede vriend,
Dat ik jou had als mijn vader, waar heb ik dat aan verdient?
Mam, Nick en ik zullen verder strijden in dit leven,
Elke mooie kans benutten die ons word gegeven.
En op een mooie zonnige dag, komen wij jou weer tegen,
En zeggen met z’n 4en “Een liefde voor het leven”.
©Starlightt.