Ik had het volgenhouden, Heel mijn leven lang.
Om niets van mijn gevoelens te laten zien ookal was ik bang
Mijn tranen bleven verborgen, ik liet ze aan niemand zien.
Ik wilde niet huilen, 'dat doen kinderen van tien'.
Maar toen kwam jij in mijn leven, alles keerde om.
Je begon te met me praten, en vroeg alsmaar waarom.
Mijn ogen begonnen te prikken en er rolde iets over mijn wang.
Ik veegde het snel weg, ik was echt zo bang.
Hij zei : 'huil maar gerust het komt allemaal wel goed'
En in zijn woorden vond ik weer moed.
Moed om door te gaan met het leven.
Als hij er niet was geweest had ik het leven opgegeven.
!3