De afschuwelijke geur van ons samen zijn
dwingt de afkeer af, wanneer kan alles echt zijn
zoals het hoort?
Het lijkt of moederfiguur net naar de wc is geweest
als je me aanraakt, geloof het of niet.
De onmetelijke liefde dieuit je ogen straalt verbloemt,
verwijdert niet, en hoe ik ook m'n best doe,
zonder bloemetjes (en bijtjes) kan dit niet bestaan.
Het heerlijk, onmogelijk, verlangen is vergaan,
begraven in verkeerde grond.
Ik mis je, wij haten heel veel van elkaar.
En zelfs als we ons te pletter smoken
verdrijft de machtige wietgeur de stank niet.
Nooit gedacht dat alles zo zou lopen.
De dood stinkt.