Kastelen vol herinneringen Staan in mijn geheugen gegrift De eerste barsten waar het skelet ontwricht Vervallen stenen muren, zo oud Raamkozijnen bedolven onder afgebrokkeld goud
Wanneer ik niet voelen kan Lijkt dit mijn broos toevluchtsoord Een afgetakeld bouwwerk dat mijn geheugen toebehoort
Al is het in verval, al doet het pijn Mijn hart is doordrenkt in wijn
Splinters dwarrelen naast mij omlaag Als ik slechts mijn ogen sluit Hunkerend naar kleine fragmenten Droom ik mij dikwijls het leven uit
Kan ik weer intens voelen Net als toen de kaarsen brandden badend in licht Begrijp ik wat herinneringen bedoelen Krijgt onze liefde weer een gezicht
Al is het in verval, al doet het pijn Mijn hart is doordrenkt in wijn