Elke ochtend als ik wakker word, open ik mijn ogen en hoop dat je er zult zijn. Start de computer.... ik zie je niet en weer die vreselijke pijn. Keer op keer gaat het door, je laat me weer staan. Ik ken jou situatie, jij de mijne... ik weet dat het moeilijk is maar laat me daar niet voor gaan. De eerste keer dat ik je zag, geloof me ik viel voor je mooie lach. In tijden niet meer kunnen zien, die mooie lach en steeds maar verlangen naar die 'ene' dag. Wanneer zou ik je weer kunnen zien? Wanneer kan ik dat ene moment van toen niet meer terug halen? Ik wil je weer zien, net zoals die ene dag.... Die dag waar alles kon en alles mag. En stil blijf ik dromen......
Fancy Face...