Je stapt door het leven.
Terwijl het niet voelt alsof je leeft.
Noch dat je de dood tot je toe heb gegeven.
Lijkt jouw liefde niet meer die liefde wat je toen en nu nog altijd aan iedereen geeft.
Dat wat je aan hen gaf.
Dat wat door hen werd aangenomen.
Al die pijn., ofwel dat leven,
Het voelt zoals een straf.
Want je leeft zonder dromen.
Je leeft in wanhoop,doorheen al je tranen,
druppels die rollen uit je ogen,
Vormen een beeld ,
dat lijkt wel geen einde aan te laten komen.
leef je in een leven waarin je zelf bent gelogen?
Was het omdat de pijn,mischien wel door het verdriet,
Was het omdat je tranen niet meer zouden drogen.
En waarom loop je nu dan nog ijskoud stapvoets door,
maar zonder dat je het leven nog voelt.
zonder dat je het leven nog kan zien....