met een ferme ademstoot
blaas ik brandende kaarsen uit
voor ik de deur in het nachtslot sloot
de reuk doet me denken
aan het gebaar wat hij altijd maakte
de geur snoof hij diep in zich op
een herinnering die me raakte
alleen maar met hem in gedachte
stap ik in het grote bed
leeg en eenzaam door de nacht
er is niemand die op mijn tranen let
een mooi tastbare momenten
ik schrijf ze voor jou kleine meid
een belofte éénmaal gedaan
reist mee met me door de tijd
ik vertel je steeds een stukje meer opa
jij kent alleen de grote zwarte steen
met letters, want vier maanden
voor jou geboorte ging hij van ons heen
Marousia: | Zondag, augustus 26, 2007 00:28 |
Voel je pijn en verdriet, het gemis. Mooi beschreven. Liefs van Marousia | |
Marjolein.: | Vrijdag, augustus 24, 2007 14:12 |
Het verdriet en gemis voel ik door je woorden heen. Je hebt me hierover verteld. Ik vind je een sterke vrouw, om op deze manier door te leven. Warme knuffel, Dat verre buurmeisje |
|
Auteur: remie | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 24 augustus 2007 | ||
Thema's: |