Verborgen tranen..
Is het een gewoonte,
om het onbekende als een vijand te zien?
om het in jouw ogen onmogelijke te missen?
Is het voorbestemd,
om van hetgeen dat ik niet heb, elke dag te leven?
om spijt te hebben van de dingen
die ik nog niet heb gedaan?
Is het verboden,
om de andere kant van de waarheid te laten zien?
om ineens te stoppen met het spel,
dat je je hele leven lang aan het spelen was?
Is het soms bijzonder,
om je eigen jij te verstoppen, voor iedereen die je wilt aanschouwen?
om het zomaar aan de andere kant over te laten?
Ben ik verloren,
als ik in mijn weggevaagde sporen treed?
als ik op zoek ga naar hetgeen dat niet bestaat?
Ben ik gelukkig,
als ik op de ladder stil blijf staan?
als ik de rozen ander water geef?
Zal ik de juiste steen gooien,
als alle besten al zijn gegooid?
Kan ik doorlopen,
als ik vast lijk te zitten?
Zal ik liefde kunnen geven,
als het houden van dat mij is aangeleerd,
een andere betekenis heeft gekregen?
Of zal mijn hart zelf spreken,
en mijn verborgen tranen doen opdrogen?
Xxx Danique