In een vlaag van verstandsverlies, verloor ik ook jou.
Niets is meer wat het hoort te zijn,
de stekende pijn waar je me mee achter liet,
de vragen die in m'n hoofd blijven malen,
alsof ik je door de antwoorden zou terugwinnen.
Ik mis je, hou van je, wil op je wachten,
maar zal de tijd toelaten wat wij ooit opbouwden?
De ruïne die nog staat, maar steen voor steen afbrokkeld,
ons gevoel dat ons de ruimte geeft,
maar ons verstand dat het weer afneemt.
Nooit had ik durven denken dat ik weer alleen zou zijn,
nooit stelde ik me voor dat ik zo'n fout maken zou.
We leven allebij op dezelfde aarde,
maar er staat ons een andere horizon te wachten.
Ik weet, onze wegen scheidden nu, nooit meer samen.
Het sprookje dat we vormden
spatte uit elkaar als de zeepbel van een kind.
Ik ben je kwijt, jij bent mij verloren, het spijt me.
Zal je over 2 jaar nog dezelfde persoon zijn,
en me de hoop kunnen geven, die je me hier voor ooit gaf?