We dragen ons leven in gedachte
als puzzelstukjes in het rond
Het leven bestaat uit passen en proberen
steeds weer zoekend naar het volgende stukje
Langzaam wordt het leven gevormd
hier zo op de grond
De randen zijn nog grillig
en de stukjes bijna op
Wat ontbreekt er in je leven
waar zoek ik de ontbrekende delen
Niemand kan het je vertellen
het word een grote strop
Alle hoop lijkt verloren
je gaat er bijna aan kapot
Totdat er iemand verschijnt in je leven
iemand waarmee het heel goed klikt
Waar je alles mee kan delen
je zorgen, je geluk en je genot
Beide die grillige randen
van de puzzel van ons leven
Zouden we bij elkaar passen
valt het te proberen?
Langzaam kom je tot elkander
een prachtig streven
Past jouw puzzel op de ander?
Of word het een blok om je been?
Probeer het maar gewoon
Laat de randen tot elkaar komen
Pas dan weet je of je bij elkaar past
en misschien wordt je dan samen een.