Innerlijk verdriet...............
Zwijgend zit ik voor me uit te turen,
mijn gedachten maken overuren.
Huilend met een krop in mijn keel,
het wordt me allemaal even iets te veel.
Allerlei gedachten,
die zich in mijn hoofd maar blijven binnendringen,
wist ik maar hoe ik ze kon bedwingen,
waarom doet het leven toch zo'n zeer?
waarom ben ik al maanden me zelf niet meer?
wat is er toch in hemelsnaam met mij aan de hand?
Het lijkt wel of ik van de top in de afgrond ben belang,
dit gevoel is de afgelopen maanden,
beetje bij beetje bij mij naar binnen geslopen,
En ik bleef steeds maar op verbetering hopen.
Soms weet ik niet eens een reden van mijn bestaan
En moet ik vechten voor de kracht om ermee,
om te kunnen gaan.
Dit gedichtje is voor mijn beste vriendin
die zomaar is weg gegaan zonder enige reden,
Sinds die dag ben ik mezelf niet meer
Huil elke nacht om der
weet gewoon niet meer wat te doen zonder haar:(