Zo moeilijk om mezelf te begrijpen,
elke keer alleen te staan.
Gedichten te schrijven,
om zo misschien de goede weg te gaan.
Mensen die aan me denken,
dat vind ik zo fijn.
Nooit wetende wie het zijn zal,
die weten hoe ik me voel zonder gein.
Fijne, warme reacties geven,
lijden me naar de goede weg.
Denken aan hoe hun zich voelden,
jullie hadden ook welis pech.
Nu mij hieruit slepen,
aan hoe ik me elke keer voel.
Altijd goede woorden zeggen,
altijd snappen wat ik bedoel.
Zo fijn om hun medeleven te lezen,
weten waar ik heen zal gaan.
Die goede raad zal ik altijd koesteren,
en herinneren dat ik er nooit alleen voor zal staan.
dank je wel...