Loslaten
Alles lijkt even zinnig als onzinnig.
Als een onverschillig geluid,
of een vrolijk opklinkende klank.
Als een wisseling van huid,
of een cameleon die zich
aanpast aan zijn omgeving.
Vol van hetgeen, om los te laten.
het gesleep ervan is
het gesjouw naar overal en nergens.
Eeuwig selecteren wat los te laten.
Steeds weer alles nalopen.
Een eeuwige herhaling.
Net zo lang tot het leeg is.
als dat al ooit zou kunnen.
Echt opgeruimd.
Als een nieuwe bladzij.
Blank fris als een witte lelie.
Net opengebloeit na een regenbui.
Genietend van warme zonnestralen.
Je echt overgeven zoals op vakantie,
wanneer het even net is alsof
alle ballast verdwenen is.
Je echt kunnen overgeven,
verlost het eeuwig selecteren,
het slopende nalopen en ordenen,
opgelost is, in een totaal loslaten.
Het totale loslaten.
En wat dan. hoe verder?
Weer opnieuw je hechten en verzamelen,
om het weer te moeten losgelaten?
Of zou het dan een simpel aannemen en
doorgeven zonder vasthouden moeten worden.
Zonder onnodig vast te willen houden.
Vloeiend als de golven van een rivier.
Nemend en gevend als moeder aarde.
ReBelle