Ik dacht dat het
beter zou gaan.
Dat ik weer positief
in het leven zou staan.
Ik dacht dat ik
er weer bijhoren zou.
Maar waar is dat
fijne gevoel nou?
Ik dacht dat je
van me hield
zoals ik was.
Maar je zocht
blijkbaar in je
eigen ras.
Ben ik dan zo anders?
Alweer heb ik
geen zin,
geen zin om
op te staan.
Geen zin om
verder te gaan.
Zo gaat het
al zo'n lange tijd.
Had ik anders
moeten handelen?
Tranen vloeien
van spijt.
Hoe krijg ik m'n
leven zoals het was?
Hoe krijg ik het
weer op de rails?
Zoals het pas
nog was...