Al 7 weken woon ik bij me vriend in huis…
Ik heb inmiddels me eigen kamer en voel me hier erg thuis.
Toch blijft de angst maar steken.
Elke keer als ik langs Marcels huis rij begin ik weer te shaken.
Geen supermarkt kan ik binnen zonder een herinnering van Marcel.
Altijd ben ik maar bang, echt een hel.
Elke nacht word ik minimaal 4x wakker door een nachtmerrie over hem.
Elke nacht zie ik herinnering en hoor ik zijn stem.
Huilend en zwetend word ik wakker.
De tijd gaat maar door op deze manier, ik word steeds zwakker.
Elke dag zit ik moe en angstig voor me uit te kijken op de bank.
Ik snij me zelf kapot als een levende snijplank.
Over 5 dagen wordt hij voorgeleid.
Misschien kan ik dan overal een punt achter zetten, eindelijk me vrijheid.
Ik mag alleen niet in de recht bank aanwezig zijn.
Dat doet me wel pijn.
Ik wil zijn verdriet kunnen zien, zijn angst van ze gezicht kunnen aflezen.
Ik wil zien hoe hij van zijn uitspraak gaat spacen.
Helaas het kan niet, ik moet het op een andere manier zien te verwerken.
Maar hoe kwaad ik op hem ben zal hij nog wel merken!
Ik ben bang, ben psychisch erg aangetast.
En dat zal ik hem laten merken ook dan weet hij dat alvast!