Gelukkig heb ik je alles kunnen zeggen.
En heb ik van geen enkel woord spijt.
Ik heb niets teveel gezegd en niets te weinig.
Zelfs niet na al die tijd.
Maar nu ik je alleen nog in mijn gedachten zie,
en jouw wijze woorden alleen nog in mij dromen hoor.
Begin ik het moeilijk te krijgen met dat lege gevoel.
En vraag ik me af waar ik toebehoor.
Depressief ben ik niet,
maar ook niet het zonnetje in huis.
Ik kan mijn emoties niet zo goed plaatsen,
ze horen nergens thuis.
Ik besef dat ik je mis,
nu het rouwproces zijn einde vind.
Ik besef dat dit niet voor even is.
En dat ik moet letten op wat zich op mijn pad bevind.
Ik weet dat jij dat zou willen,
dat we allemaal weer verder gaan.
Maar let op mijn woorden,
in mijn hart zal je altijd bestaan.