Al meer dan een maand voorbij.
En nog elke dag zie ik je gezicht.
Nog elke dag zie ik het beeld,
van hoe jij vredig in je sterfbed ligt.
Die beelden komen met een gevoel van gemis,
een natuurlijke emotie bij zo velen.
Ik geloof ook niet dat iemand jou vergeten is,
achteraf kan het me ook niet zoveel schelen.
Stilletjes hoor ik je zachte woorden nog,
ze zitten diep in mijn hart gegrift.
Ze deden me veel en toch,
hebben mijn tranen er voor gezwicht.

Ik weet dat ik niet hoef te treuren,
jij hebt het vast nog beter dan wij.
En ik weet dat het ook bij mij zal gebeuren,
en dan staan we weer zij aan zij.