Ik wil alleen maar huilen
door de pyn die ik in me voel.
Is het zo bedoelt?
Ligt het aan mezelf, moet ik me er doorheen slaan?
Je bent er niet meer, een belangryk persoon in myn leven, je bent weg gegaan.
Ik mis je ontzettend erg kan het mezelf niet vergeven.
Niet vergeven dat ik de kans niet heb genomen om je beter te leren kennen.
Nu is het te laat opa, nu is het te laat, je bent uit mn leven.
Er is zoveel gebeurt in de afgelopen jaren, veel goeie dingen maar ook dingen wat me spyt.
Nieuwe school, nieuwe vriend, nieuwe vriendinnen en een nieuwe manier van denken&doen.
Nieuwe kyk op geluk, mede door het veranderen van het heden.
Probeer het achter me te laten, soms lyk ik er niets om te geven.
Verdoofd door de dingen die zyn gebeurt, verdoofd door het ongeluk, verdoofd door het verleden.
Soms lykt de depressie myn geluk over te nemen.
Is het echt wat ik voel of iets wat ik mezelf in beeld?
Mensen zeggen me vaak dat ik door moet gaan met het leven.
Dat wil ik zelf ook, naar een beter bestaan voor mezelf en de mensen om me heen streven.
Maar als de kracht ontbreekt om door te gaan, de kracht ontbreekt om op te staan.
Is het zo moeilyk.
Ook al doe ik zo myn best, mensen zien niet hoe ik mezelf van binnen voel.
Weten niet wat ik bedoel.
Ben ik egoïstisch?
Maak ik goeie keuzes in myn leven?
Ik ben nog zo jong maar die vragen dwalen door mn hoofd.
Geluk is je immers niet beloofd.
Je zal er zelf voor moeten gaan en niemand zal je er by kunnen helpen.
Ik zeg het vaak tegen anderen, maar begryp ik het zelf wel?
Of wacht ik nog steeds op degene die heel myn leven zal veranderen?
Ik geloof niet in sprookjes, ook iets wat ik vaak zeg.
Het liefste ga ik gewoon weg, weg van het leven, alles om me heen.
Maar hoe moet het dan met de mensen die om me geven?
Vragen, vragen..
Steeds hetzelfde, soms lykt alles te vertragen.
Lyk ik alles extra hard te voelen, geluk, verdriet..
Ben ik te gevoelig, is dat wat het is?
Of is het de pyn van alle mensen die ik mis?
Ik weet het niet.
En ik betwijfel of ik het ooit te weten zal komen.
Soms bestaat myn leven alleen uit dromen.
Dromen hoe het zou moeten zyn, het perfecte leventje, alleen zonneschyn.
Ook al weet ik diep van binnen dat het nooit zal gebeuren.
Het voelt zo geweldig om even in dat droomwereldje te zyn.
Voorlopig blyf ik in dat wereldje.
En zal ik stiekem hopen dat het zo blyft..