“Eliano is een slimme jongen, die bovendien flink meewerkt in de klas,”zei juffrouw Ingrid, toen ik met trots het schitterende rapport van mijn kleinzoontje in ontvangst nam. 98,5 op honderd voor wiskunde, ik wist al lang dat Eliano een bijzondere rekenknobbel had maar toch stond ik nog versteld van zijn cijfers. Eliano zelf stond er pretentieloos bij, of acteerde hij zijn nonchalance? Met klein manneke weet je nooit.

“Gisteren zei u nog dat ik de grootste deugniet van de klas ben juffrouw.”

Ingrid werd een beetje rood.

“Dat is waar, maar een lieve deugniet,”herpakte zij zich.

Zo, zijn eerste schooljaar zat op, wat was dat vlug gegaan. Voor bompa veel te snel, voor Eliano kan het niet snel genoeg.

Maar nu komt onze leuke periode, het verlof. Iedere dag op avontuur naar het zwembad, of naar het bos.

Deze morgen gingen wij stenen zoeken aan de haven. Binnenschepen lossen er bergen keien in alle soorten, vormen en kleuren. Sinds kort verzamelt klein manneke  stenen. Van halfedelstenen tot doodgewoon grint. Een tijdje geleden leerde ik hem uit welke keien er vonkjes springen als je ze tegen elkaar slaat, dus wist ik wat mij te wachten stond als wij thuis kwamen.

“Kom bompa, kom mee naar de badkamer ik heb veel vuurstenen geraapt, vlug dan kunnen wij vuur maken.”

In de badkamer zijn er geen ramen en met de deur gesloten is het er aardedonker.

In zijn ene handje een zakje steentjes in zijn ander handje neemt hij mijn hand beet en sleurt mij mee.

Ik zie geen steek, dan klinkt het getik van de keien op elkaar. Minuscule vonkjes schieten in alle richtingen, niet de moeite, voor Eliano echter is dat als het jaarlijkse vuurwerk op de feestmarkt.

“Kijk bompa, kijk, deze steen geeft het meeste gensters.”

En heel even ontsteekt hij het licht om mij de bijzondere steen te tonen.

“Jongens, wat een kanjer van een vuursteen speel ik mee.”

“Je moet eens aan die steen ruiken Eliano.”

Klein manneke ruikt en haalt zijn neusje op.

“Dat stinkt naar hondenpoep.”

“Maar neen zotteke, dat ruikt naar zwavel.”

“Hondenpoep.”

“zwavel.”

Ik ruik nog eens om mij er van te vergewissen of er toevallig geen hondje tegen gepoept heeft, Eliano merkt mijn twijfel.

“Ik heb je beet hé bompa,” giert hij .

Ik zit hem achterna. Bij de bank heb ik hem te pakken. Ik werp hem op de kussens en begin hem te kittelen, tot hij zich overgeeft.

Dan is het etenstijd, rond zijn bord frietjes en steak heeft Eliano zijn keien geëtaleerd. Want als hij zijn laatste stukje vlees heeft naar binnengewerkt, zal het gensterfeest doorgaan.