vergezellen
het is soms een schrale lach
edoch met glans dwars door
het troebel van het reizen naar
de dag die geen naam draagt
voor even als het licht roert
vastgeklampt nog aan het leven
tussen de pijnscheuten door
en vraagt in stilte onbeschrijfelijk
om er te zijn zonder angst
in vergezellen naar het onbekende
weerkaatsend onvoorwaardelijk
rust, tot kunnen overgaan
fortuna: | Donderdag, juni 14, 2007 14:33 |
vol respect geschreven en toch wel erg zwaar, dit. Liefs |
|
Windwhisper: | Donderdag, juni 14, 2007 07:54 |
Zo mooi weer Maria liefs Cobie ontroering maakt me even stil |
|
Quadesh: | Donderdag, juni 14, 2007 07:46 |
wow prachtig geschreven. liefs | |
Poemetje: | Donderdag, juni 14, 2007 04:00 |
Dit is heel mooi, ik ben er even stil van. Liefs, Poemetje |
|
mums: | Donderdag, juni 14, 2007 01:02 |
slik wat heb je toch een dankbaar maar zwaar beroep meid, maar zoals je dit beschrijft.... het voelt zo goed . liefs mums |
|
Innerchild: | Donderdag, juni 14, 2007 00:16 |
Op mijn manier gelezen ... en het raakt me zeer ! Maar evenzo stralen je woorden troost uit ... Liefs, Innerchild |
|
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 14 juni 2007 | ||
Thema's: |