Al die gedichten,
wat ik had geschreven...
Tallozen woorden
wat ik in al die zinnen heb verdreven...
Al dat verdriet
wat ik zo van mij weg heb gegeven.....

Het laat mij soms af vragen waar de bodem ligt van deze diepe diepte in mijn hele leven.

al die liefde wat me nog niet lukt neer te leggen....
Die liefde waar ik al die jaren al voor blijf streven....

En ookal heb ik nu dan geen zinvolle woorden meer erop te zeggen..
Omdat ze al allemaal staan geschreven....
Toch zal de pijn en al het verdriet wat het mij nu heeft gegeven..
Mij oneindig blijven volgen,
met door mijn gedachten te verstoren ,
door de herinneringen wat voorbij blijven stromen....

Ze zullen storen in mijn leven.
Het leven wat ik niet durf en niet zal leven.

En ookal is het allang verloren......
Toch blijf ik rennen door al mijn diepe dromen....
Rennen.....
en stiekem toch met die hoop...
dat het leven terug zal gaan komen.

Het leven dat liggend rust
en op mij wacht in jouw hand...

Het leven dat ik al zolang zoek .........

" in het mijn gedroomde land".