Als ik er morgen niet meer ben.
Als er voor mij geen morgen meer is,
beloof me dan dat jij er bent
op mijn begrafenis
en dat je niet wegrent
zoals ik misschien altijd heb gedaan.
Maar een mens kan niet blijven lopen.
Op een dag zal hij of zij toch doodgaan.
En een mens kan niet blijven hopen
dat de dood hem of haar overslaat.
Dat de dood hem of haar vergeet.
Want na x aantal jaar is het toch te laat.
Want zoals iedereen weet
kan niemand aan de dood ontkomen.
Je kunt alleen maar afwachten,
blijven dromen
en verzinken in gedachten
Dat het pijnloos gaat,
dat je niet te veel pijn voelt,
dat je nog in staat
bent om uit te drukken wat je bedoelt.
Dat de mensen je nog memoreren,
dat ze je nog steeds beminnen,
dat ze je nog steeds adoreren,
dat je een speciaal plekje zal hebben daar vanbinnen.
En als ze mij naar voren dragen,
wil ik dat je glimlacht naar mij.
Wil ik niet dat mensen zich afvragen
waarom nou zij ?
Wil ik je niet zien huilen,
wil ik je niet zien wenen.
En als je daar staat tussen al die grafzuilen,
tussen al die grafstenen,
wil ik dat je denkt aan de goede momenten
die we samen hebben beleefd.
Wil ik dat je denkt aan alle mooie fragmenten
waarin we hebben geleefd.
Maar weet dat ik je nooit zal vergeten,
en als er iets is wat je hindert
dan heb je nu nog de kans om dat te laten weten.
Maar zorg dat onze liefde voor elkaar niet vermindert.
En als ze mij in die kist leggen,
is alles voor mij voorbij.
Dus heb je nu nog de kans om te zeggen
wat je voelt voor mij..