13-12-2006,
opmerking: Dit gedicht is een week geschreven voor dat ik kreeg te horen, dat me vader euthenacie in gang ging zetten.
Lieve Pap
In 1997 kreeg ik te horen dat je ms had
Je sleepte toen nog alleen je been met je mee.
Nu ben je net als een klein bootje op een grote zee.
Ik zie je langzaam weg glijden.
Niks maar dan ook niks kan dat vermijden.
Tegen mij houd jij je ongelofelijk groot en sterk.
Maar ik ben enorm bang voor de klokken van de kerk.
Ik weet dat je grote wens is om opa te worden.
Ik hoor je er regelmatig over praten.
Maar helaas moet ik die wens nu onvervult laten.
Ik heb veel moeten handelen in me leven.
Jij hebt me in dat leven mij vertrouwen gegeven.
Ik ben gelukkig en enorm sterk.
Ik geniet van elk moment dat ik je zie of hoor.
Maar de anst voor jou dood is als een grote boor.
Nu is er een moment dat ik me niet meer groot kon houden
Er was een iemand, een van de enkele nu in me leven.
Die de persoon achter mij muur heeft laten beven.
Door een meid ingeslagen gat in de muur
Brengt me even terug naar het zuur.
Ik weet niet hoe lang je nog in me leven blijft.
Ik hoop heel erg lang.
Maar de realiteit maakt me nu ff best heel bang.
Pap ik hou ontzettend veel van jou.
Elke keuze die je maakt sta ik achter.
Ook al maakt dat de pijn voor mij niet zachter.
lise marie : | Vrijdag, juni 08, 2007 19:38 |
haaii mooi gedicht wat erg voor je veel sterkte ik heb op 3 mei 2007 mijn opa verloren en ik mis hem erg maar hij zit in mijn hart lees mijn gedichten maar ''s |
|
*Ria Klein Herenbrink* Raira: | Vrijdag, juni 08, 2007 09:30 |
Wat een hartrakend mooi gedicht en wat moet dit moeilijk voor je zijn ik wens je heel erg veel sterkte en kracht toe en weet je vader is nog steeds bij je...in je hart blijven jullie samen liefs Ria |
|