Heel stilletjes lijkt het, lach ik je uit.
Maar eigenlijk kan ik niet naar adem happen.
In mijn binnenste schokt alles van het lachen.
Het is gewoon gedaan! Het is uit tussen hem en haar!
Nu zal hij niet meer met een grijns rondlopen,
nu zal hij mij niet meer jaloers kunnen maken.
"Gedaan met de pijn en de tegenstrijdige gevoelens!"
Dat zou ik zo graag met heel veel zekerheid over heel de wereld willen uitroepen!
Maar het is niet gedaan. Niet voor mij.
Want ik, ik ben er nog.
En hij zal het nog eens proberen, weer met me spelen en me gebruiken.
Al mijn aandacht liggen bij vrienden, vriendinnen en familie. Ik wil alleen maar aan hen denken en om hen geven.
Ik wil me verstoppen, ik wil beschermd worden.
Het gaat niet, het mag niet.
Maar bij wie kan ik dan wel terecht?
Niet bij mijn vriendinnen, want dat zijn meisjes, en die zijn even kwetsbaar als ik.
Ik wil geen verwarring meer. Maar het gaat niet weg.
Alles omringt me, en de ruimte rondom mij wordt steeds kleiner. Ik voel dat ik geen adem meer krijg en dat alles zo kil is. Ik voel dat ik zal stikken als het niet ooit ophoudt. Het gaat niet over...
En toch...
De hele tijd
had ik tegenstrijdige gevoelens.
Van het niet mogen
en het niet kunnen
maar het wel maar al te graag willen.
En nu zit ik te lachen.
Heel mijn binnenste zit te kriebelen.
Ik lach je uit, weet je.
En ik hoop dat,
het klinkt misschien een beetje cru,
maar ik hoop toch dat je pijn hebt, en me smeekt om te stoppen.
Ik hoop het.
Zo weet je ook eens hoe het voelt...