Het is ochtend en ik wordt wakker en weer lig ik alleen,
wil zo graag eens ontwaken met je armen om me heen.
Maar dat is iets wat ik nooit meer mag beleven,
maar toch nog het enige waar ik naar kan streven.
Ik verlang zo naar je stem en jou zwoele kussen.
Please kom mijn verlangen om jou blussen.
Want ik heb echt al zo hard geprobeerd je te vergeten,
maar het is net alsof mijn hart daar niets van wil weten.
Mijn verstand zeg vergeet hem en laat hem gaan,
maar mijn hart schreeuwt "wat als hij je toen had laten staan".
En ja dan denk ik wat als hij er toen niet was om mij te doen stoppen met snijden,
wat als hij me niet had geholpen om toen tegen mijn zelfmoordneigingen te strijden.
En wat als hij er toen niet was toen je bijna verdonk in bad.
En ja dan denk ik aan al die tijden dat jij me zo aanbad.
De tijden dat ik nog iets voor jou was,
en niet een gewone druppel in een grote plas.
Maar een wereldgrote oceaan,
die heel dichtbij was en niet ver vandaan.
Niet zoals nu dat we dichtbijeen wonen maar het lijkt alsof er een berg tussen ons is.
Dat we beiden vechten tegen gemis.
Want je mag zo gemeen doen tegen me als je maar kan,
ik weet diep in je hart meen je er niets van.
LAat het los,laat het gaan,
en kom eens met me praten laat me niet staan.

We weten beide dat het niet over is en daar kan uw maria'ke nix aan veranderen he aan dat gevoel