valt het je niet op.
dat ik steeds minder tegen je praat.
dat is niet meer zo vrolijk mee doe.
wat ik eerst wel altijd deed.
valt het dan niet op.
dat ik soms expres heel bot reageer.
om te kijken of jullie het snappen.
of het jullie uberhaupt wel interesseert.
maar nee, alsof jullie dat ooit zouden merken.
ik vraag me af of jullie op zouden kijken als ik zou schreeuwen.
of jullie zouden vragen wat er is als ik spontaan zou gaan huilen.
ik denk niet dat jullie me zouden helpen als ik mijn been brak.
of dat jullie me om wilden praten als ik zelfmoord zou willen plegen.
jullie zijn allebei echt wel aardig.
maar lopen zo veschrikkelijk achter elkaar aan.
en ik word dan opeens genegeerd.
terwijl ik degene was die ervoor zorgden dat mensen tegen jou gingen praten
ik hielp je,maar nu laat jij mij vallen.
alsof jij beter ben dan mij.
alsof er ook maar enig verschil is tussen ons allebei.
jammer genoeg weet je niet hoe anderen over je praten.
wat ze van je vinden en dat ze je uitlachen als je weg bent.
michien doen ze dat dan ook wel bij mij.
maar als tussen ons tweeén gaat praten ze liever tegen mij.
ik weer dat het egoistich klinkt, maar dar is het ook.
kom op zeg,ik ben eeb meisje,ik mag dat.
zolang ik het maar voor mezelf hou.
en dat doe ik ook,want ik zeg dit niet,ik schrijf het alleen maar uit.
en schop mezelf omdat ik het niet heb om het in je gezicht te zegggen.
dat deed ik vroeger wel,maar slechte ervaringen weerhouden me ervan.