Zij heeft haar doodvonnis gekregen.
Sindsdien zijn mijn tranen niet meer weg te vegen.
Kanker... en ze is nog maar 18 jaar.
Het is onbegrijpelijk en erg zwaar.
Steun had ik gehoopt bij jou te vinden.
Blijkbaar zijn het alleen de leuke dingen die ons verbinden.
Je weet hoe ik me voel, maar ergens naar vragen doe je niet.
Blijkbaar sluit je je ogen voor mijn verdriet.
Ik heb pijn,
Ik had verwacht dat je er dan ook voor me zou zijn.
Je ziet iedere traan.
Maar je laat me in de kou staan.
Ik ben niet altijd vrolijk en blij.
Ben je dan wel de ware voor mij?