Je kijkt me aan terwijl ik je vertel dat ik echt alleen wil doorgaan ,
zoveel woorden al uitgesproken zoveel wegen al gelopen,
zoveel wensen al nageleefd zoveel verwachtingen zoveel hoop,
Elke keer als je dreigt me kwijt te raken en ik me gevoel probeer te staken,
Dan ben je daar weer als een wervelwind jaag je dan door me leven,
maar nooit langer dan het duren kan , kan jij me wat ik nodig heb geven,
Ik streef iets na een ideaal beeld van hoe het kan zijn ,
maar weet al stiekem we zitten echt wat dat aan gaat niet op 1 lijn ,
Zoveel beloftes zoveel woorden je weet elke keer weer de juiste snaar te raken ,
Waarbij je weer mijn leven begint te kraken ,
Je weet heel goed wat ik op die momenten wil horen en waarmee je mij kan krijgen,
De enigste manier om uit jouw web te komen is om te zwijgen ,
Want een oplossing zal er echt niet komen jij zal hem zeker mij niet geven,
Want je bent veel te bang om op eigen benen te staan in dit leven ,
Je probeert me heel langzaam afhankelijk van je te maken en te zorgen dat ik straks niemand meer om me heen heb ,
Ja je wilt mij gevangen houden in jouw eigen web,
Maar weet of het lang of kort gaat duren ik word ingemetseld in jouw muren ,
En dan als je een andere manier hebt gevonden zal ik achter blijven alleen met al mijn wonden.
Want dit zal nooit een relatie meer worden gelijkwaardig zoals het zal moeten en ik weiger langer om daar voor te boeten.
Want als je echt om de juiste redenen om mij zou geven zou je mij hoe dan ook mij gelukkig willen zien in dit leven. Dus ik zeg gedag en ja zeker met een traan en een lach.
Maar ik zal voor mijn eigen geluk moeten kiezen zoals jij dat ook zou moeten doen anders zal ik mezelf totaal verliezen.