Ik weet dat je niets begrijpt
van de rode tranen in mijn ogen
je hebt altijd twee passen voor gelopen
zodat onze blikken niet kruisen
op zoek naar de horizon
je praat over veren en gekleurde waterbellen
liggend op mijn spijkerbed
je ogen nog steeds even blauw
als kindertranen, laten we huilen
lachen en leven
samen