Lief ukkie,
Ik wist dat jij niet meer in mij leefde,
dat heeft al veel verdriet gegeven.
Het wachten op een spontane miskraam,
heeft mij ook niet veel goed gedaan.
Wat een onzekerheid,
wat een innerlijke strijd.
Afgelopen zaterdag kwam het toch op gang,
natuurlijk was ik bang.
Maar wel blij dat het toch spontaan gebeurde,
dat was iets wat mij nog een beetje opbeurde.
Zo kon ik je toch nog zien,
dat zou wel fijn zijn, misschien….
Maar toch moesten we naar het ziekenhuis gaan,
daar zijn onderzoeken gedaan.
voor mijn gezondheid kon ik beter blijven want met mij ging het niet zo goed,
tja dan is dat wat je doet.
’s avonds toch naar de ok, waar jij bent gehaald,
gunst dat is waar je moeder nu van baalt.
Je moeder onder narcose,
waarschijnlijk in geen fraaie pose.
Werd jij met een stofzuiger uit mijn buik gezogen,
waarom heeft het niet anders gemogen.
Ik had je zograag zelf op de wereld gezet,
je van dit akelige idee gered.
Je papa, jij en ik even samen,
ik heb het allemaal zo mooi kunnen beramen.
Maar het heeft niet zo mogen zijn,
En wie begrijpt het, het doet mij zoveel pijn.
Ja ik kan het best relativeren,
en gewoon maar accepteren.
Mijn mij gevoel kan dat niet en schreeuwt het uit,
jij bent “zomaar” weg mijn kleine spruit.
Zomaar uit mijn buik verdwenen, ik ben leeg,
ja het brengt heel wat te weeg.
Ik moet maar rustig aan doen om op kracht te komen,
maar mijn gedachten kunnen het niet voorkomen.
Ik blijf bezig en dingen doen,
ik hoop dat ik me hier ooit mee verzoen!
Lief ukkie, ik mis je zo erg,
ook al was je pas 11 1/2 week bij mij….
Je mama