Het is iets raars
dat leven, met zijn dood
Een mens denkt altijd
Niet bij ons
Laat ons nog maar wat leven
En als de dood dan komt
en ’t leven ’t heeft begeven
Dan weet je wel
“ ’t was tijd”
Maar toch…
 
Een krop in mijn keel
Ik slik de dingen weg
De dromen die ik beef
De tranen die ik zeg
Ik wil er zijn
voor iedereen
Maar weet niet goed
hoe dat nu moet
Met ’t leven en zijn dood
 
Voor mij is er geen hemel meer
De dood is ook het eind’
De sterren aan de hemel
en de maan die schijnt
Ze praten niet met mij
Ik heb hem dag gezegd
Dag Pet,
bedankt...
Ik heb hem dag gezegd
want ’t was voorgoed voorbij
 
Voor hem,
maar niet voor jou, mijn Met,
jij blijft hier nog wel even
Zolang we je graag zien,
moet jij nog blijven leven
En als het moeilijk is,
dan moet je weten,
wij zien je eeuwig graag,
dat mag je niet vergeten!
 
 
 
 
Geschreven door
Lotte.
Reacties op dit gedicht
Lotte. vindt het leuk als je reageert op dit gedicht

Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Over dit gedicht
Auteur:  Lotte. Abbo 1Abbo 2
Gecontroleerd door:  Innerchild
Gepubliceerd op:  03 mei 2007
Thema's:
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de Gedichten-Freaks en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de Gedichten-Freaks blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door Gedichten-Freaks zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.

© Gedichten-Freaks 2024, alle rechten voorbehouden.